In 1820 ontdekte Hans Christian Oersted dat een magneetnaald gaat afwijken als hij in de buurt komt van een elektrische stroom. Kort daarna (1824) ontdekte de Franse natuurkundige Dominique François Jean Arago dat ook een snel ronddraaiende schijf van niet-magnetisch materiaal een afwijking van een magneetnaald tot gevolg had. Dat verschijnsel kan met dit toestel worden gedemonstreerd. De schijf draait vlak onder een glazen plaat waarop een gemagnetiseerde naald is aangebracht. De stand van de naald gaat afwijken van de magnetische meridiaan en vanaf een bepaalde snelheid van de schijf gaat de naald ook draaien. Het was uiteindelijk Michael Faraday die de verklaring voor dit verschijnsel gaf. Het gedrag van de naald is een gevolg van het feit dat er in de schijf zogeheten inductiestromen (stroom opgewekt door een magnetisch veld) ontstaan. De schijf van Arago wordt onder meer toegepast bij de aandrijving van elektrische klokken en de constructie van elektromotoren.