Dit toestel dankt zijn naam aan de eivorm van de glazen buis. In deze buis zijn twee elektroden luchtdicht aangebracht waarvan de bovenste elektrode verstelbaar is. Omdat de onderste elektrode geaard is, springt er bij de aansluiting op een stroombron een vonk over van de bovenste naar de onderste elektrode. De maximale afstand die een vonk tussen de elektroden kan overbruggen hangt vooral af van de stroomsterkte.

Als het glazen ei echter nagenoeg vacuüm wordt gepompt, gebeurt er iets vreemds met de vonk. In plaats van een korte vonkontlading gaat de lucht tussen de elektroden gloeien. Hierdoor ontstaan van boven naar beneden violetachtige lichtbanden. Hoe ijler de lucht, des te breder deze lichtbanden worden.

Het elektrisch ei en soortgelijke instrumenten werden gebruikt om atmosferische verschijnselen, zoals het noorderlicht, te bestuderen en te verklaren.Vanwege de mooie lichteffecten was het elektrisch ei ook erg geliefd als demonstratietoestel voor een breed publiek.