In dit houten doosje bevinden zich veertien paar stukken zink, koper, lood, staal en messing. Elk stuk metaal heeft aan één zijde een gaatje met een schroefdraad. De meeste vertonen ook sporen van vonkontladingen. Vermoedelijk werden de stukjes metaal door de eerste directeur van het museum, Martinus van Marum, gebruikt bij zijn proeven waarbij hij de werking van een elektrische lading op metalen en metaalkalken onderzocht. Daarbij ontdekte hij dat metaalkalken door een elektrische lading worden omgezet in metalen en andersom dat metaal kan worden omgezet in metaalkalk. Dit verschijnsel kon Van Marum pas verklaren toen hij in contact kwam met François Lavoisier. Deze Franse natuurkundige had onder meer ontdekt dat bij verkalking zuurstof wordt opgenomen. Voortbordurend op Lavoisiers ontdekking vond Van Marum dat de elektrische ontlading metaalkalken ontbindt in metaal en zuurstof en dat de hoge temperatuur die daarbij ontstaan de metalen vervolgens weer kan laten verkalken (oxyderen).