In de eerste eeuw na de ontdekking van statische elektriciteit bleek het erg lastig te zijn om de grootte van een elektrische lading of een elektrische potentiaal vast te stellen. De daarvoor ontwikkelde instrumenten, elektroscopen genoemd, gaven slechts een ruwe indicatie. Meestal kon alleen vastgesteld worden dat er sprake was van een elektrische lading, mits deze groot genoeg was om te kunnen waarnemen. Een van de eersten die een instrument vervaardigde waarmee de grootte van een elektrische lading of spanning kon worden gemeten, was Abraham Brooke [Zie ook 548]. De in Amsterdam werkzame instrumentenmaker John Cuthberston vervaardigde op basis van Brooke’s instrument deze elektrometer. Het instrument is vrij groot, omdat de eerste directeur van Teylers Museum, Martinus van Marum de elektrometer bij zijn elektriseermachine wilde gebruiken. Op de wijzerplaat op de beweegbare arm kon hij de spanningsveranderingen, die werden veroorzaakt door toenemende of afnemende lading, continu aflezen.