Hoewel het onderzoek naar optische fenomenen een lange voorgeschiedenis kent die teruggaat tot de middeleeuwen, werden kleuren pas echt goed begrepen na de publicatie van de kleurentheorie van Isaac Newton. Newtons belangrijkste conclusie was dat wit licht altijd diverse kleuren bevat en dat deze niet - zoals men toen dacht - ontstaan in het materiaal waar het licht doorheen gaat. Om dit aan te tonen gebruikte Newton twee prisma’s waarbij door lichtbreking in het eerste prisma diverse kleuren ontstonden, die vervolgens door een tegengestelde breking in het tweede prisma zich weer bundelden tot wit licht. Met dit prisma waarbij de twee prisma’s zo dicht op elkaar zijn geperst dat er nauwelijks verstrooiing van het licht kan plaatsvinden, kan dit experiment van Newton worden gedemonstreerd. Hoe nauwer het contact tussen de twee prisma’s, des te minder verstrooiing van het licht en hoe meer doorgaand wit licht.