Philip Akkerman

25 oktober 2014 t/m 01 maart 2015

Prentenkabinet

Philip Akkerman

Philip Akkerman is de kunstenaar van het zelfportret. Meer dan 6000 portretten maakte hij de afgelopen 30 jaar van zichzelf. Bekijk zijn topstukken in de intieme setting van het Prentenkabinet.

Akkerman en de contemporaine kunst

Binnen het veld van de Nederlandse contemporaine kunst heeft Philip Akkerman (1957) een bijzondere niche. Hij legt zich toe op portretten, geschilderd op traditionele wijze. Maar vraag hem niet je dochter of jezelf te laten portretteren, dan kom je van een koude kermis thuis. Hij maakt alleen maar zelfportretten, al sinds 1981. In dit uitzonderlijke specialisme is hij inmiddels een internationaal fenomeen. Vorig jaar hingen zijn geschilderde portretten nog in Peking. Voor het eerst is nu, in het Prentenkabinet van Teylers Museum, een tentoonstelling van zijn tekeningen te zien.

Tekeningen

Alhoewel Akkerman zichzelf in de eerste plaats als schilder ziet, is hij ook een bijzonder getalenteerd tekenaar. Tekeningen zijn essentieel binnen zijn werkproces; hij besteedt er evenveel tijd aan als zijn schilderijen. Aanvankelijk zette hij compositie, toon en kleur zonder voorbereiding direct op het paneel: alla prima heet die werkwijze. Deze methode werd hem echter al snel te toevallig en moeilijk controleerbaar. Hij ging daarop zijn schilderijen zorgvuldig voorbereiden met tekeningen, steeds één voor de compositie en een ander voor de licht-donker verdeling, net als kunstenaars in de 15de en 16de eeuw. Pas op het paneel komt dan ‘kleur’ erbij. Op deze wijze kan hij het proces beheersen. Op de tentoonstelling hangen kenmerkende voorbeelden van de diverse werkstadia.

Technieken

Het plezier, de liefde en de toewijding zijn evident in Akkermans tekeningen. Alhoewel het dus voorstudies zijn, kunnen ze steevast gelden als zelfstandige kunstwerken. Zijn tekenmaterialen zijn weer klassiek: potlood, zwart krijt, pen in bruine inkt, penseel in waterverf en gouache. Maar ook bijna vergeten technieken gebruikt hij, zoals zilverstift en hooglicht (witte dekverf op gekleurd papier). Al deze technieken zijn op de tentoonstelling vertegenwoordigd. Ondanks dat materiaalkeuze, techniek en onderwerp klassiek zijn, is het werk, door de grenzeloze variatie en bizarre vertekeningen, ontegenzeggelijk van onze tijd.