Dit instrument werd in de 19e-eeuw een ‘zingende vlam’ of ‘chemische harmonica’ genoemd. Het hart van het instrument is een brander, die op steenkoolgas of waterstof werkt. Over de vlam stond een open glazen buis, die in feite als schoorsteen diende. Door de hitte van de vlam werd lucht aangezogen, die de luchtkolom liet trillen op dezelfde manier als bij een orgelpijp. De hoogte van de voortgebrachte toon wordt bepaald door de afmetingen van de buis. Om de regelmaat van de flikkerende vlam te kunnen waarnemen is nog een snel ronddraaiende spiegel vereist. Dit principe is in 1857 bedacht door de Duitser Slaffgotsch, die het toestel een ‘Tonflammenapparat’ noemde. Het apparaat is in 1864 voor Teylers Museum gekocht.
Toestel voor de zingende vlam, naar Schaffgotsch
Koenig, Rudolph, Parijs