Dit tot de verbeelding sprekende stelsel van buizen, leidingen en flessen is een verbrandingstoestel. Het maakt deel uit van het instrumentarium dat de eerste directeur van Teylers Museum, Martinus van Marum, tussen 1790 en 1794 ontwikkelde om de verbrandingstheorieën van de Franse chemicus Antoine Lavoisier te bestuderen en te demonstreren. Tot die tijd nam men algemeen aan dat bij de verbranding van stoffen het zogeheten flogiston vrijkwam, en dat verbrande materialen daardoor lichter werden. Lavoisier daarentegen veronderstelde dat stoffen bij verbranding juist ook een stof opnemen, namelijk zuurstof. Hij toonde aan dat de totale massa van alle bij het verbrandingsproces betrokken stoffen gelijk blijft. Tevens toonde Lavoisier aan dat water geen enkelvoudige stof is, maar is samengesteld uit zuurstof en waterstof. Deze theorie kon met dit toestel bewezen worden, want bij de verbranding van waterstof werd zuurstof opgenomen en ontstond er uiteindelijk water. Het gewicht van dit water bleek precies gelijk aan het gewichtsverlies van de beide gassen.